2013
26
lip
Drogą falistą, drogą krętą
Albania, Peshkopi
Przejechano 1018 km
+ wąwóz Gryka Lapidaris
dzień na krętej górskiej drodze
*******************************
Niedaleko za Kukes minęliśmy lotnisko zbudowane za pieniądze jakiegoś szejka i oczywiście nazwane jego imieniem. Tak bracia muzułmanie kupują przychylność współwyznawców jakby trochę odchodzących od konserwatyzmu. Ciekawe co będą robić jak się ropa skończy albo co bardziej prawdopodobne koncerny naftowe nie dadzą już rady dłużej blokować rozwoju alternatywnych źródeł napędu?
Ale ja nie o tym miałem… jakieś 10 km za miastem widać w stoku Gjalicy wodospad u wylotu wąwozu. W moim przewodniku „Rewasz’a” ani kropki na jego temat. Na szczęście w „Bezdrożach” jest wzmianka. Tylko jak tam trafić? Gościu zapytany na drodze we wsi Bicaj powiedział, że w następnej wsi należy na skrzyżowaniu wybrać pierwszą w lewo. Pojechałem. Droga fatalna, kamienista, kręta, stroma. Najgorsza jak do tej pory. Ale po przejechaniu nią z 5 km i otwarciu krajobrazu zaczęło wyglądać na to, że droga zaprowadzi nas do kanionu ale od jego początku. A na oko jakieś jeszcze 20 km poplątanej drogi. Decyzja: wracamy. Tylko najpierw przerwa na kawę i arbuza. Zawracając wjechałem tyłem w kamień i uszkodziłem instalację od gazu przy zbiorniku. Auto przestało jeździć na gaz. Jak nie zreperuję to koszty wzrosną ponad dwukrotnie.
Wróciłem do wsi Bicaj. A tam metodą prób i błędów okazało się, że to tu na skrzyżowaniu trzeba było pierwszą w lewo. Podam teraz wskazówki dla następnych chętnych, którzy chcą zobaczyć kanion. We wsi na łuku drogi asfaltowej odchodzą w lewo dwie polne drogi. Trzeba wybrać pierwszą od Kukes. Należy nią jechać w zasadzie przez kamieniołom, zjechać do dna dolinki i za nią w lewo do większego placyku. Tu najlepiej zostawić auto. Dalej – stojąc tyłem do drogi, którą się przyjechało – wybrać jeszcze bardziej gruntową drogę najbardziej skrajną z lewej. Nią zejść aż do skraju wąwozu i skręcić w prawo w górę wąwozu czyli stokiem w dół. Następnie dnem doliny trzymając się jej prawej strony. Z daleka już widać wodospad. Jest on sztuczny ponieważ zasila go woda płynąca tunelem w skale a mającym początek jakiś kilometr od wylotu kanionu. Żeby wejść do kanionu trzeba wspiąć się lewym orograficznie brzegiem potoku. Z daleka nic nie zapowiada takiego wrażenia. Wylot szeroki na około 4-5 metrów i ściany wysokie na 150 m wciągają nas w swe czeluści. Oczywiści lato to i wakacje, więc dzieciaków nad rzeką mnóstwo. Z nami na kanioning wybrała się aż piątka chłopaków w wieku około 8-10 lat. Stanowiliśmy dla nich chyba jedną z większych atrakcji całych wakacji. Poszli z nami aż kilometr wąwozem i wrócili dopiero jak i my zaczęliśmy odwrót. Najciekawsza część kanionu to jednak jego pierwsze kilkaset metrów. Wąskie dno zasypane głazami, wysokie ściany na 200 metrów i konieczność brodzenia w wodzie dają posmak kanioningu. Potrzebne dobre buty bo wszystkie mokre kamienie są śliskie. Ale chłopaki chodzili w trampkach.
Z przykrością muszę powiedzieć, że Albańczycy nie dbają o takie cuda natury. Sporo w nim śmieci a zwłaszcza wszechobecnego plastiku. A dzieciaki w myśl powiedzenia chłop żywemu nie przepuści „polowali” na wszystko co się rusza. Zabili kilka jaszczurek, w ostatniej chwili powstrzymałem jednego od zrzucenia gniazda.
63 km drogi do Peshkopi zaznaczonej na mapie nie dla przyczep przejechałem w 3 godziny. Nie było chyba na niej odcinka prostego przez 100 m. Na dodatek nie wiadomo kiedy i gdzie zjechałem z głównej drogi i dojechałem do Peshkopi przez Radomire co zauważyłem dopiero na drugi dzień.
dzień na krętej górskiej drodze
*******************************
Niedaleko za Kukes minęliśmy lotnisko zbudowane za pieniądze jakiegoś szejka i oczywiście nazwane jego imieniem. Tak bracia muzułmanie kupują przychylność współwyznawców jakby trochę odchodzących od konserwatyzmu. Ciekawe co będą robić jak się ropa skończy albo co bardziej prawdopodobne koncerny naftowe nie dadzą już rady dłużej blokować rozwoju alternatywnych źródeł napędu?
Ale ja nie o tym miałem… jakieś 10 km za miastem widać w stoku Gjalicy wodospad u wylotu wąwozu. W moim przewodniku „Rewasz’a” ani kropki na jego temat. Na szczęście w „Bezdrożach” jest wzmianka. Tylko jak tam trafić? Gościu zapytany na drodze we wsi Bicaj powiedział, że w następnej wsi należy na skrzyżowaniu wybrać pierwszą w lewo. Pojechałem. Droga fatalna, kamienista, kręta, stroma. Najgorsza jak do tej pory. Ale po przejechaniu nią z 5 km i otwarciu krajobrazu zaczęło wyglądać na to, że droga zaprowadzi nas do kanionu ale od jego początku. A na oko jakieś jeszcze 20 km poplątanej drogi. Decyzja: wracamy. Tylko najpierw przerwa na kawę i arbuza. Zawracając wjechałem tyłem w kamień i uszkodziłem instalację od gazu przy zbiorniku. Auto przestało jeździć na gaz. Jak nie zreperuję to koszty wzrosną ponad dwukrotnie.
Wróciłem do wsi Bicaj. A tam metodą prób i błędów okazało się, że to tu na skrzyżowaniu trzeba było pierwszą w lewo. Podam teraz wskazówki dla następnych chętnych, którzy chcą zobaczyć kanion. We wsi na łuku drogi asfaltowej odchodzą w lewo dwie polne drogi. Trzeba wybrać pierwszą od Kukes. Należy nią jechać w zasadzie przez kamieniołom, zjechać do dna dolinki i za nią w lewo do większego placyku. Tu najlepiej zostawić auto. Dalej – stojąc tyłem do drogi, którą się przyjechało – wybrać jeszcze bardziej gruntową drogę najbardziej skrajną z lewej. Nią zejść aż do skraju wąwozu i skręcić w prawo w górę wąwozu czyli stokiem w dół. Następnie dnem doliny trzymając się jej prawej strony. Z daleka już widać wodospad. Jest on sztuczny ponieważ zasila go woda płynąca tunelem w skale a mającym początek jakiś kilometr od wylotu kanionu. Żeby wejść do kanionu trzeba wspiąć się lewym orograficznie brzegiem potoku. Z daleka nic nie zapowiada takiego wrażenia. Wylot szeroki na około 4-5 metrów i ściany wysokie na 150 m wciągają nas w swe czeluści. Oczywiści lato to i wakacje, więc dzieciaków nad rzeką mnóstwo. Z nami na kanioning wybrała się aż piątka chłopaków w wieku około 8-10 lat. Stanowiliśmy dla nich chyba jedną z większych atrakcji całych wakacji. Poszli z nami aż kilometr wąwozem i wrócili dopiero jak i my zaczęliśmy odwrót. Najciekawsza część kanionu to jednak jego pierwsze kilkaset metrów. Wąskie dno zasypane głazami, wysokie ściany na 200 metrów i konieczność brodzenia w wodzie dają posmak kanioningu. Potrzebne dobre buty bo wszystkie mokre kamienie są śliskie. Ale chłopaki chodzili w trampkach.
Z przykrością muszę powiedzieć, że Albańczycy nie dbają o takie cuda natury. Sporo w nim śmieci a zwłaszcza wszechobecnego plastiku. A dzieciaki w myśl powiedzenia chłop żywemu nie przepuści „polowali” na wszystko co się rusza. Zabili kilka jaszczurek, w ostatniej chwili powstrzymałem jednego od zrzucenia gniazda.
63 km drogi do Peshkopi zaznaczonej na mapie nie dla przyczep przejechałem w 3 godziny. Nie było chyba na niej odcinka prostego przez 100 m. Na dodatek nie wiadomo kiedy i gdzie zjechałem z głównej drogi i dojechałem do Peshkopi przez Radomire co zauważyłem dopiero na drugi dzień.
Zdjęcia (11)
Zasoby: 
34.257 
22.042 
1.100.536 
3.423 
